Historie

Het tijdperk MVKV: afscheid nemen van het huiskamergevoel

Na een periode van 38 jaar hield de kleinste voetbalvereniging van Katwijk op 29 mei 2004 op te bestaan. Een unieke periode waarover de meest trouwe leden ongetwijfeld een boek hadden kunnen schrijven. Een bloemlezing: de onverwachte plaatsing van een torenhoge antenne op het sportveld, een bestuurskamer die verdacht veel lijkt op een verbouwde container, kleedhokken die ervoor zorgen dat tegenstanders reeds omgekleed het sportterrein betreden en het jarenlange getouwtrek over de plaatsing van reclameborden. Hieronder een terugblik op de hoogte- en dieptepunten van de voetbalclub waar gezelligheid en prestaties hand in hand gingen.

Het is 6 maart 1966. De Koude Oorlog is nog in volle gang. Defensie is op dat moment een thema wat hoog op de politieke agenda staat. In een van de gebouwen van het Marinevliegkamp Valkenburg wordt op dat moment een nieuwe voetbalvereniging opgericht onder de naam MVKV: Met Vereende Krachten Voorwaarts. Het lidmaatschap van de vereniging was uitsluitend mogelijk voor militairen en dienstplichtigen of personeel dat betrokken was bij het Marinevliegkamp Valkenburg; in de 70er jaren mochten ook burgers lid worden van de voetbalclub. MVKV was een soort omniclub hetgeen betekent dat ook sporten als tennis, volleybal en badminton gekoppeld waren aan de verenigingsnaam. Om het voetbalveld te bereiken moesten de leden en bezoekers van de tegenpartij eerst langs de bewaking. Deze was destijds gesitueerd even voorbij het parkeerterrein van het huidige FC Rijnvogels. Later werd dit verplaatst naar de huidige plek, even voorbij de ingang van het oude sportterrein van MVKV. De voetbalgrond waarop MVKV speelde was in eigendom van de Domeinen en bestond uit een speelveld en een trainingsveld. Terwijl de spelers op het veld hun kunsten vertoonden kwam het geregeld voor dat op de achtergrond de Orions brulden. De spelers waren het gewend dat tijdens een serie sprintjes trekken het aroma van kerosinedampen over het trainingsveld werd uitgestrooid. Niemand die er een probleem van maakte. MVKV was een doodgewone voetbalvereniging zonder poespas. Wie besloot de witte broek en het oranje shirt te gaan dragen hoefde niet te rekenen op wedstrijdpremies, reiskostenvergoedingen, trainingsoutfits, luxe douchecabines of een hoofdveld dat behangen was met reclameborden. Desalniettemin kijkt vrijwel iedereen die ooit het MVKV-shirt heeft gedragen met veel plezier terug op zijn verblijf bij de voormalige Marineclub. Spelen bij MVKV: voor velen een unieke herinnering in het vaak korte leven van een amateurvoetballer…..

De ingang van het voormalige sportterrein van MVKV.

Jan Binnendijk, is in dit verband een bekende naam. Hij maakte ook de overstap naar MVKV, speelde ruim vijftien seizoenen in de hoofdmacht en beleefde in die periode enkele uitzonderlijke momenten. We noteren de winter van 1981. Ergens in december wordt plotsklaps het speelveld omgeploegd vanwege de plaatsing van een grote antenne ten behoeve van het vliegverkeer. Alles en iedereen bij MVKV was met stomheid geslagen. Weg speelveld en weg voetbalclub. Tenminste, zo leek het. Gelukkig boden de Van den Bergh Stichting en de voetbalclubs Katwijk en Quick Boys de helpende hand. Na enkele aanpassingen op het sportcomplex kon enige tijd later weer op het eigen vertrouwde sportterrein worden gevoetbald. Ja, het was een turbulente periode waarbij de leden soms het idee hadden dat de Marine de vereniging liever kwijt dan rijk was. De periodieke gesprekken met de Marine – in dit geval de sportschoolinstructeur – verliepen vaak moeizaam, mede vanwege de personele wisselingen en het feit dat niemand een beslissing durfde te nemen. De bestuursleden van MVKV moesten, met name in die tijd, vooral beschikken over geduld, tact, luisterend vermogen en onderhandelingsvaardigheden. Het siert beide partijen dat er, ondanks de soms moeizame relatie, altijd wederzijds respect was.

Hoewel er soms vaker werd gepraat over bijzaken als de miserabele accommodatie of de storende antenne midden op het trainingsveld, waren er in het genoemde decennium ook sportieve hoogtepunten te noteren. Wat te denken van het kampioenschap in 1983. MVKV promoveerde uit de Leidse Voetbal Bond(LVB) naar de KNVB 4e Klasse. Een uniek moment in de historie van de club. Toch kwamen de Katwijkers beter uit de verf in de LVB. De vreugde van een promotie was vaak van korte duur; een jaar later moest men alweer een stapje terug doen. De belangrijkste oorzaken hiervan waren de krappe A-selectie, de kleinschaligheid van de vereniging – gemiddeld vijf à zes seniorenteams – en de beperkte aanwas en doorstroom van jeugd. De ligging van de vereniging en de aantrekkingskracht van twee hoofdklassers deed veel kinderen besluiten niet voor MVKV te kiezen. De samenstelling van E- en F-teams was vaak geen probleem maar het vinden van voldoende spelers voor een A-elftal bleek doorgaans een onmogelijke opgave.

In de aanloop naar de 90er jaren maakten routiniers als Henk Langemaat, Arie Jonker, Jaap Visser, de broers Erik en Rob Onderwater en Ron van der Kolk plaats voor de ‘jeugd’: Peter Plug en Jan Binnendijk waren afkomstig uit de eigen kweek en kregen gezelschap van spelers als Maarten de Mol, Arie Guyt, Dave de Jong, Peter Ouwehand, Henk van Iterson, Gijs Kraayenoord, Cees van Rijn en de broers Martin en Gijsbert Oudshoorn. Een spelersgroep met kwaliteiten want diverse keren werd de nacompetitie bereikt. Het laatste stapje, promotie, ontbrak echter. Niemand die er echt wakker van lag. Terwijl andere regioclubs het roer wat betreft prestatiegericht werken omgooiden, bleef MVKV haar eigen koers varen. Met beperkte middelen werd getracht het maximale rendement te halen. Vooral op sociaal gebied scoorde MVKV veel punten. Het jarenlange verblijf in de LVB leidde ertoe dat tegenstanders als Abbenes, Woubrugge, GWS, Kagia en Koudekerk meer en meer als ‘vrienden’ werden beschouwd. Het waren sportieve duels op leven en dood die bovendien vaak werden omlijst met veel doelpunten.

Spelen in de LVB betekende vaak ‘boerenkoolvoetbal’. Onder leiding van trainers als Cees Verver, Jos Bel en Arie Jonker probeerde MVKV altijd verzorgd voetbal te spelen. Reeds in die jaren werd vaak de opmerking gehoord dat MVKV beter tot haar recht zou komen op een hoger niveau. Het duurde tot het einde van de 90er jaren toen MVKV voor het eerst echt in de schijnwerpers kwam te staan. Vooral de komst van trainer Arjen van der Werf – de toenmalige trainer van Quick Boys 1 – wekte bij velen verbazing. Van der Werf ruilde de marmeren toiletten op sportpark Nieuw Zuid in voor een houten keet en was gedwongen zelf een zaklamp mee te nemen om de avondtrainingen op verantwoorde wijze te kunnen leiden. De komst van Van der Werf trok bovendien diverse spelers van de reserves van Quick Boys over de streep om naar MVKV te komen. De magiër van Nieuw Zuid legde uiteindelijk het fundament voor een elftal dat in 2000 promotie naar de KNVB 3e Klasse A bewerkstelligde. Vriend en collega Frank van der Kroft schreef op zaterdag 20 mei 2000 geschiedenis door op het UVS-terrein te leiden met 4-0 de beslissingswedstrijd van HPSV te winnen. Eindelijk. De supporters hadden er jarenlang op moeten wachten.

Een jaar later snoerde men opnieuw alle critici de mond door op de tweede plaats te eindigen en nacompetitie te bereiken. In een tweestrijd met Die Haghe moest men uiteindelijk het onderspit delven. Na een 1-0 thuiszege werd in Den Haag op dramatische wijze verloren. In blessuretijd sleepte thuisclub nog een strafschoppenserie uit het vuur die MVKV vervolgens kansloos verloor. Deze wedstrijd betekende meteen het afscheid van trainer Frank van der Kroft en van MVKV’s boegbeeld: doelman Peter Plug. In een emotionele afscheidsrede in de kleedkamer zei hij de A-selectie voorgoed vaarwel. Toch waren er bij de start van het nieuwe millennium ook de nodige lichtpuntjes te vermelden. MVKV was opeens een vereniging om rekening mee te houden. De voetbalclub had haar naam op de voetbalkaart gevestigd en werd niet langer als ‘vierde club van Katwijk’ gezien. Teams realiseerden zich dat winnen tegen MVKV een pittige klus was. Alleen als de mouwen flink opgestroopt werden en vol gas werd gegeven lagen er kansen. In de tweede plaats werd het speelveld in korte tijd omringd door een groot aantal reclameborden. De PR-commissie zette de schouders eronder en wist in een mum van tijd veel bedrijven te interesseren voor een reclamebord. Het kwam de uitstraling naar externe partijen toe ten goede. MVKV: een sfeerloze Katwijkse voetbalclub timmerde flink aan de weg door reclameborden te plaatsen en met de Gemeente Katwijk in overleg te treden over de bouw van nieuwe kleedkamers. Een missie die slaagde want spoedig werd gestart met de bouw van nieuwe kleedhokken.

De toenmalige hoofdtrainer van v.v. Katwijk, Freek Rienks, diende MVKV vanaf de zomer van 2001 tot het voorjaar van 2003. Ook onder Rienks deden de Katwijkers van zich spreken. Op de laatste speeldag van het seizoen 2001-2002 werd beslag gelegd op de vervangende periodetitel. MVKV kwam in genoemd seizoen overigens maar moeizaam op gang en leed veel onnodig puntverlies. Het bereiken van de nacompetitie leidde binnen het elftal tot een ware metamorfose. Alle puzzelstukjes vielen plotseling op hun plaats en de trein begon opeens te rijden. Nadat in de eerste ronde Maasdijk opzij werd gezet werd in de tweede ronde dé grote favoriet voor promotie, DSVP uit Pijnacker, na strafschoppen verslagen. Routinier Dave de Jong tekende voor de beslissende penalty en zorgde voor een onvergetelijke busreis terug naar Katwijk. Zaterdag 1 juni 2002 wordt door velen nog steeds als een van de hoogtepunten in het bestaan van de club beschouwd. Vrienden, oud-leden en een ieder die MVKV een warm hart toedraagt was naar Leiden gereisd om MVKV naar de tweede klasse te gillen. De laatste hindernis was Nootdorp. De wedstrijd bezorgde menigeen de bibbers en zou de geschiedenisboeken ingaan als ‘klassieker’. Na een 1-0 achterstand maakte Jaap Kloos in de 89e minuut de gelijkmaker. De tribune ontplofte en een verlenging zou eindelijk de beslissing brengen. Het zou een anti-climax worden. Nootdorp bleek over de langste adem te beschikken en handhaafde zich via een 2-1 zege in de tweede klasse. Na afloop was er een gevoel van berusting. De wedstrijd was een ware happening geweest en Nootdorp was de terechte winnaar. Al met al een onvergetelijke wedstrijd waarover menigeen nog weleens stilletjes droomt…

Fred Eysberg nam in de zomer van 2003 het roer over van z’n vriend en collega Rienks. De kleine linkspoot, ooit spelend bij Quick Boys en Katwijk, had grote plannen met MVKV doch het geluk liet hem veelvuldig in de steek. De spelersgroep kreeg klap na klap te verwerken en belandde uiteindelijk onder de rode streep. Niemand raakte echter in paniek. Tenminste, nadat de fusie tussen MVKV en KRV medio december 2003 zo goed als rond was besloot Eysberg over te stappen naar RCL in Leiderdorp. In een emotionele toespraak tot de spelersgroep legde Eysberg zijn keuze uit. Het verstand won ditmaal van de emotie. Eysberg nam weliswaar met pijn in het hart afscheid doch koos uiteindelijk voor zekerheid. In de resterende tien wedstrijden namen de twee clubmensen Ton van Es en Peter Ouwehand de regie over. Met een keurige wedstrijdreeks werd handhaving veiliggesteld; de A-selectie kon met een goed gevoel het MVKV-tijdperk afsluiten.

Een tijdperk waarin de vereniging zich ontwikkelde van Marineclub tot een gerespecteerde en ambitieuze voetbalclub. Een tijdperk waarbij een ieder z’n eigen herinneringen heeft. Het omkleden in de afgekeurde kleedhokken, het maken van een praatje aan de bar met tante Annie, het plaatsen van de antenne op het sportterrein, de jarenlange discussie over de status van Marinevliegkamp Valkenburg of het familiaire gevoel in de knusse MVKV-kantine. MVKV was een vereniging waar iedereen gelijk was. Wie het sportterrein betrad behoorde tot de familie. En wie in de kantine een drankje bestelde proefde meteen iets van een ‘huiskamergevoel’. Soms wordt wel eens gezegd: dingen moet je zelf meegemaakt hebben om erover te kunnen oordelen. Welnu, een sprekend voorbeeld hiervan was het reilen en zeilen bij MVKV. Het is tevens opmerkelijk te noemen dat een groot aantal spelers die de voorbije jaren voor MVKV kozen de club trouw gebleven zijn. Daar waar het bij menig hoofdklasser vaak een komen en gaan is van spelers, bleken MVKV’ers honkvaste personen. Oké, soms werd er wel eens gezeurd over de gebrekkige accommodatie doch de sterke onderlinge verbondenheid en de gezelligheid maakten veel goed. De laatste jaren bezochten ook steeds meer scouts het sportterrein. Meest opmerkelijke transfer was de overgang van voorstopper Richard Hoek naar Quick Boys. Als jochie binnengekomen bij de A-selectie ontwikkelde hij zich snel tot het niveau van topamateur. Van de A-selectie uit het voorbije seizoen (lees: 2003-2004) is vrijwel iedereen meegegaan naar de fusieclub. Een goede zaak die nogmaals aangeeft dat clubliefde wel degelijk bestaat. Het overgrote deel van de selectie zal dit seizoen gaan acteren in Rijnvogels 2. Enkele spelers gaan vechten voor een plaats in de hoofdmacht.

MVKV ging op in FC Rijnvogels. Ja, het is mooi geweest. We zullen je nooit vergeten. Een unieke, onvergetelijke tijd! Adieu…..